Pukkelpop 2011

“Count yourselves lucky.”

Donderdagmiddag zetten we naar jaarlijkse gewoonte de trek naar Kiewit in, samen met enkele vrienden, vanuit Lommel. Mijn 17de Pukkelpop gok ik, de 12de op rij, zoals ik Ed van Ed&Kim al hoorde zeggen “mijn tweede thuis”. Ik ken het festival ondertussen op mijn duimpje, net als al mijn kameraden. Er staat zelfs een Lommelboom op de weide, al jaren dé verzamelplek voor Lommelaars, voornamelijk échte jeugd nu..

We wandelen het terrein op onder een stralende zon, blauwe lucht. Na wat grapjes met de mensen aan de inkom en een snelle fouillage binnen. De grote zilveren Pukkelpop-letters aan de gates richting “rock”-stages blinken schoon. Iedereen is licht gekleed, korte broeken, veel meiden in bikini. Na een rotzomer, een fantastische pukkelpop. Awesome ! Dit is mijn festival, ik kijk zelfs niet naar het programma om een ticket te kopen, ik weet dat het goed is, en ik weet dat er naast de geweldige line-up altijd een hoop bekend volk te zien is. Ook Pukkelpop-familie.

“Explosions in the sky”

Een beetje aan het klagend over de slechte combinatie van lange broek en zwart t-shirt, en blakende zon, vatten we de eerste pint aan, en op de achtergrond start Explosions in the Sky hun (overigens redelijk fantastisch) concert. Ik besluit, ondanks mijn helwit vel en iets te penserige buik, toch mijn t-shirt uit te gooien, en dat is niet mijn gewoonte. Ik maak er nog een onnozele melding van op m’n Facebook-wall, dat de mensen zonder ticket zichzelf lucky mogen counten, dat ze dit niet hoeven te aanschouwen (sic). Het is dan 17u, in de verte zien we donkere wolken en we vrezen voor een stevige bui.

Na het optreden aan de Marquee verhuizen we naar de overdekte dance area, waar Netsky stevig van jetje geeft, een massa volk staat in de Boiler-tent en erbuiten en deelt het enthousiasme. De lucht wordt al wat grauwer, via sociale media meldt Mobile Vikings dat hun netwerk plat ligt in Aalst wegens zwaar weer. “Die bui gaan we ook krijgen” zegt mijn kameraad. Een andere is zijn regenjas al uit de locker gaan halen.

“Lights out”

We besluiten al naar de Dance Hall af te zakken, 50meter verder, voor Wiz Khalifa en aansluitend Katy B. Maar het is veel te broeierig in de tent, dus we blijven een metertje of 5 achteraan buiten staan, helemaal rechts aan de hekken, ongeveer waar de rolstoelgebruikers hun toegang naar hun eigen podium hebben. Het optreden is goed, we zien Wiz wel niet, maar het klinkt goed en het publiek vindt dat duidelijk ook. Buiten wordt de lucht groener en de eerste druppels vallen, beetje motregen, we gaan toch al maar beetje naar binnen staan, kwestie van plaats te hebben. Voor zover mogelijk, want Wiz Khalifa en/of Katy B zijn duidelijk populaire acts, de tent staat goed vol, ongewoon op zo’n vroeg uur. We gaan niet te ver naar binnen “omdat het hier nog wat waait, en die verkoeling doet wel goed”. Uit ervaring weten we dat dat verder naar binnen niet het geval is.. In de verte zien we een tros balonnen loslaten en de omgeving van Hasselt gaan verkennen, de vlaggenmasten staan stevig te wapperen. Het regent nu ook klein beetje meer en de kameraad met de regenjas besluit om dan toch nog rap paar pintjes te gaan halen…

30 seconden later barst de hemel open en vallen liters water naar beneden, de vlaggenmasten staan scheef. De lucht kleurt groengrijs, we kunnen de masten eigenlijk nog nauwelijks zien.. Philip zit daar ergens in, ouch.. maar we lachen er nog mee. Hekken achteraan de wei waaien om, weg.. Mensen die nog op de wei zitten trekken spurtjes naar alle plaatsen waar ze onderdak kunnen vinden, niemand probeert langs achter de Dance Hall in te raken. Wij staan er als 2de-3de rij aan de buitenkant, en krijgen wat regen en dan ook hagel binnen. Het gezicht afwenden naar beneden helpt dan wel beetje, verder naar binnen raken gaat niet. En had ik ook niet veel zin in, massa enz.., ingesloten raken.. Buiten klaren enkel bliksems de donkere lucht wat op. Binnen zwiepen de tientallen grote zilveren discobollen stevig aan het plafond. Ik ben op dat moment niet ongerust, heb eigenlijk ook geen schrik, vraag me wel af hoe lang het nog duurt, en hoe het gaat met mensen zonder beschutting, zoals op de mainstage-weide en overal op de open pleinen, er is geen plaats voor 60.000 man onderdak. Ondertussen hebben mensen de hekken achteraan omhooggeheven en er met 15-20 man een schuilplaats onder gezocht (die hekken zijn bekleed met windscherm, dus houden toch al de regen tegen.. Ondertussen staan er daar al meer mensen op de backstage-paden dan binnen het terrein.. wij krijgen alleen beetje hagel binnen. 10 minuten lang verhevigt de storm meer en meer. Ik maak een paar foto’s voor zover je er iets op kan zien, zo donker is het.., en wacht verder af. SMSje naar Philip, of ie OK is ? Aan pintjes denken we al niet meer..
Ook het verstand om onmiddellijk vriendin thuis in te lichten. Nadien is het telefoonverkeer en 3G redelijk shaky, niet veel communicatie meer mogelijk.

Als het stilaan kalmer wordt, wordt het terug lichter, een hulptentje van “iets” aan de overkant ligt neer, zien we nu.. mensen komen terug van achter de omheining. Dan zien we dat de grote luifel is omgewaaid, en we bedenken onmiddellijk, daar zijn mensen onder terecht gekomen, kan niet anders.. Ik gooi onmiddellijk twitter open op #pp11 en lees berichten dat de chateau is omgewaaid en dat er een dode zou zijn. Dan pas dringt de omvang beetje door tot ons. Een minuut later beseffen we wat onze broer (mijn zus was bij mijn groep) ‘s middags op Facebook zette : “Je vind me vandaag in de Chateau..” . Beetje schrik hoe het met hen is vergaan als die tent nu platligt. SMS’je sturen..

We gaan is dichter bij de ingestorte luifel kijken, het terrein is al afgezet, de organisatie is onmiddellijk aan het werk gegaan blijkbaar. Enkel de verharde paden mogen nog gebruikt, sommige mensen wandelen richting uitgang, de meeste staan gewoon te wachten, te praten met anderen, vaak wildvreemden. Een massa zonder programma las ik later ergens, en dat was het, veel volk, gelaten, triest, ongeloof. Erop terugkijkend, een soort begrafenissfeer, maar dan met veel volk en veel modder.

Na een tijdje wordt er iets omgeroepen, wat allemaal weet ik niet precies, maar “het terrein verlaten via de nooduitgang” is er bij, dus dat doen we maar. Door de security worden we op elk knooppunt rustig de juiste weg uitgestuurd, langs waar we geknakte bomen zien, hekken op auto’s, gevallen takken, soms stevig dik. We wandelen op de service-pad langs de mainstage, achter de eet- en drankkramen.. Op één van de eetkramen ligt een grote, dikke boom. Plots zien we nog een dertigtal bekenden, allemaal aan het werk in één van de dranktenten, de dranktent erlangs… slik. Iedereen ongedeerd, onder de indruk, maar wel terug aan het tappen. Iemand vertelt me dat m’n broer en vrienden allemaal net op tijd de Chateau zijn uitgekomen. Een neef en nicht zagen het zeil over zich heen vliegen en geraakten zo “buiten”.. slik-2! Op de mainstage zelfde aanblik als aan de dancestages, heel veel, nat, beslijkt volk, droevige blik, wachtend op wat komen gaat. De evacuatie is daar nog niet begonnen denk ik.

Verderop worden we naar de Marquee geleid. Op het podium hangt een backdrop voor de volgende groep “Panic at the Disco”.. pijnlijk.. Het moreel is bij ons tot nul herleid, en na nog een pintje en een frietje gaan we rustig naar de uitgang, langs de ingestortte Chateau, ineengestuikte stellage zonder mooi blinkende zilveren Pukkelpop-letters, een lege, beslijkte uitgang, natte mensen in alu-folie gewikkeld, de straat op, waar het enige geluid de sirenes zijn van de af- en aanrijdende ambulances zijn. Een lange tocht tot in Zonhoven. Als we de auto naderen, is de wereld weer normaal, het spoor van afgerukte takken stopt net aan de bocht bij Bruno’s Food Corner, de auto staat 200m verder..

Alle gsm’s krijgen weer bereik en iedereen wordt overstelpt door sms’jes. Gooi al maar onmiddellijk alle namen van wie ik ongeveer wist dat ze ongedeerd waren op m’n facebook-wall..

Onderweg wordt niet veel meer gezegd, enkel ongeloof…

De “voor degenen niet op PP… Count yourself lucky..” post op Facebook komt ineens beetje wrang over.. maar vat het wel samen.

‘s Anderendaags komt het verdict nog harder aan, 5 doden*, meer dan honderd gewonden. Ik weet genoeg, Pukkelpop is ook officieel gedaan. Achteraf denk ik, goede beslissing om dit niet onmiddellijk te communiceren, niet iedereen was op de hoogte van de ramp, wij ook niet, en anderen riepen al awoert toen de evacuatie aan onze tent begon. ‘s Avonds beslissen een aantal kameraden om een soort geïmproviseerde samenkomst te houden, en vragen of ik kom draaien… Ik stem toe, maar met heel weinig goesting. Ik heb uiteindelijk 4 plaatjes gedraaid. Het babbelen met anderen die erbij waren is zoveel meer euhm.. “goed”. Party lijkt dan een vies woord.

De dagen erna is ook duidelijk geworden dat ondanks zoveel natuurkracht, heirkracht, overmacht, noem het wat je wil, media toch vinden dat ze, terwijl mensen vechten voor hun leven, hulpverleners zich uit de naad werken en organisatie zich 200% geeft om alles vlot te doen verlopen, op zoek moeten gaan naar een zondebok, egoïsten hun verlies van ticket of drankbonnetjes voorrang geven op een gigantisch veel groter verlies en sommigen met politieke motivaties proberen er een partijpolitiek spel van te maken. Ongehoord en schandalig. Yves Desmet van DeMorgen slaagt er als eerste (en bijna enige) in om een duidelijke analyse te schrijven en om respect te vragen.

Als de media vraagt om het festival te onderzoeken, zou misschien nog meer moeten onderzocht worden naar hun rol, met leugens, foute informatie en een compleet misplaatste blame-game te spelen. Ik trek me dit misschien meer aan dan bij een ander festival omdat dit mijn ‘familie’ aangaat, touche pas.. Maar toch, ons oordeel, en dit van 59.994 anderen was, dat dit niet te voorkomen was, en dat het een wonder is dat het bij deze cijfers is gebleven. Dan zijn sommige commentaren wel heel erg hard om lezen en totaal zonder respect. Mensonwaardig.

Ik ga ervan uit dat de Pukkelpop-organisatie de juiste beslissing neemt over de verdere afhandeling en vragen naar volgende edities, net zoals ze de afgelopen 26 jaar en dit laatste weekend perfecte keuzes maakte. Keep up the good work, guys en girls. Chin up.